Η Γάζα σήμερα δεν είναι απλώς μια κατεστραμμένη πόλη — είναι μια πληγή ανοιχτή. Από τα σπίτια που έγιναν σκόνη, μέχρι τα νοσοκομεία που γκρεμίστηκαν πάνω στους τραυματίες, ολόκληρη η περιοχή έχει μετατραπεί σε ένα τοπίο που δύσκολα θυμίζει ζωή. Κι όμως, μιλούν για “ανοικοδόμηση”.

Στην μικρή γωνία του πλανήτη που ονομάζεται Ελλάδα έχουμε μεγάλη μερίδα ανθρώπων με δημόσιο βήμα που υποστηρίζουν σθεναρά πως η στάση μας πρέπει να είναι να κρατούμε «ισορροπία» και «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με διάφορα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Το αιτιολογικό τους γι’ αυτήν την στάση (ή μάλλον την έλλειψή της) είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο: είμαστε αδύναμοι σαν χώρα, το συμφέρον μας είναι ν’ ακολουθούμε την νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο, η σύγχρονη πολιτική σκηνή χρειάζεται μετριοπάθεια κλπ κλπ.

Η συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν με τον ισλαμικό κόσμο δεν είναι απλή διπλωματική χειρονομία, αλλά κίνηση που μπορεί να αναδιαμορφώσει ισορροπίες. Για την Τουρκία είναι διπλωματικός θρίαμβος. Για την Ελλάδα, μια ακόμη υπενθύμιση ότι χωρίς ενεργητική στρατηγική, κινδυνεύουμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα από τον πάγκο, ενώ οι αντίπαλοί μας παίζουν στο γήπεδο.

Η δολοφονία της Ιρίνας στο μετρό δεν είναι ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι καθρέφτης μιας εποχής που βυθίζεται στη βαρβαρότητα.